ADD is het wat minder bekende broertje van ADHD. Deze aandoening staat voor Attention Deficit Disorder. Je hebt dan vooral een gebrek aan concentratie en aandacht, wat in het dagelijks leven vaak voor problemen kan zorgen.
In dit artikel leg ik uit wat ADD precies is, hoe we de diagnose ADD stellen en welke behandelopties er zijn. Tenslotte geef ik nog praktische tips over hoe je omgaat met ADD.
Dit artikel kan je helpen om te bepalen of je een expert moet benaderen. Ik raad je dus aan om dit artikel te zien als extra informatie.
Het verschil tussen ADHD en ADD
Misschien ben je bekend met de aandoening ADHD. De meeste mensen associëren dit met de afkorting Alle Dagen Heel Druk. Toch omschrijft dat de aandoening niet helemaal.
De afkorting staat voor:
Attention (aandacht)
Deficit (gebrek aan)
Hyperactivity (hyperactiviteit)
Disorder (aandoening)
ADHD is dus een aandoening waarbij gebrek aan aandacht en hyperactiviteit centraal staan. Dit herken je aan zaken zoals onrustig praten, snel bewegen en lastig stil kunnen zitten (of staan).
ADD is ADHD zonder de hyperactiviteit. Er is vooral sprake van een gebrekkige aandacht:
Attention (aandacht)
Deficit (gebrek aan)
Disorder (aandoening)
Het betekent niet dat mensen met ADD maar wat lanterfanten. Hoewel ze misschien slaperig overkomen, zijn ze ondertussen druk bezig in hun hoofd. Ze zijn vaak slordig en kunnen zich niet focussen.
In sommige situaties kan het van pas komen dat iemand ADD heeft. In andere situaties staat het je presteren juist weer erg in de weg. Veel mensen willen daarom hiervoor behandeld worden.
ADD symptomen
Binnen de psychologie is er een handboek van psychologische aandoeningen. Dit heet de DSM-5.
Er is pas sprake van ADD als er geen hyperactiviteit of impulsief gedrag is. Hieronder lees je nog meer criteria uit de DSM-5:
- Van de onderstaande negen kenmerken zijn er minimaal zes aanwezig.
- De kenmerken moeten minimaal een half jaar aanwezig zijn.
- Al voor de leeftijd van twaalf jaar zijn er enkele kenmerken aanwezig.
- Er zijn op twee of meer terreinen beperkingen aanwezig (bijvoorbeeld school en werk).
- Het is duidelijk dat de kenmerken beperkend zijn in het functioneren.
- Er is geen andere diagnose gesteld die de kenmerken kan verklaren, zoals onvolwassenheid of depressie.
De symptomen van ADD zijn:
- Niet goed op details letten en veel fouten maken.
- Moeite hebben om de aandacht bij het werk te houden.
- Snel afgeleid zijn van een gesprek.
- Het moeilijk vinden om overzicht te houden en deadlines te halen, bijvoorbeeld van huiswerk.
- Activiteiten lastig kunnen organiseren.
- Taken snel uit de weg gaan die mentaal veel inspanning vragen. Of er niet/te laat aan beginnen.
- Gauw dingen kwijtraken.
- Vergeetachtig zijn.
- Snel overprikkeld raken.
De dikte van de DSM-5 laat zien dat de beschrijving van elke aandoening nogal uitgebreid kan zijn.
Wil je zeker weten of je ADD hebt, dan kun je hiervoor contact opnemen met een van onze psychologen. We stellen namelijk geen officiële diagnoses in dit artikel. Het is vaak al een duidelijk signaal als je meerdere symptomen bij jezelf herkent.
ADD bij volwassenen
Voor volwassenen gelden de bovenstaande symptomen. Als je hieraan voldoet, kan het zijn dat je ADD hebt. Misschien zijn er een aantal problemen waar je al langer tegenaan loopt. Dit zijn de problemen die ik het meest hoor:
Je werkt onder je niveau.
Met ADD is een schoolse omgeving niet ideaal. Vooral omdat je jezelf moeilijk kunt focussen. Je hebt dus een studie en/of werk nodig dat past bij jouw situatie. In drukke omgevingen blijkt dat mensen met ADD vaak juist betere beslissingen kunnen nemen.
Je kunt op zoek gaan naar uitdagingen die daar rekening mee houden. Denk aan een werk-leertraject, of een studie die je in je eigen tempo kunt doen.
Je gebruikt kalmerende drugs.
Iemand met ADD gebruikt vaak wiet of alcohol om wat rustiger te worden. In sommige gevallen kan dat geen kwaad. Als het gebruik problematisch wordt, kun je gaan kijken naar alternatieven die beter werken en minder bijwerkingen hebben.
Je vindt dat je anders bent dan anderen.
Vaak ga je er vanuit dat je hetzelfde moet kunnen als andere mensen. Dat kom ik vooral tegen bij mensen die nog geen officiële diagnose hebben gehad.
Maar daarmee leg je de lat voor jezelf veel te hoog. Je hebt net als iedereen sterke en minder sterke eigenschappen. De truc is om de sterke eigenschappen te benadrukken. Daarvoor is het goed om jezelf eerst te leren kennen.
De diagnose van ADD is bij volwassenen dus vrij straightforward. Voor de meesten betekent een diagnose de start van een nieuw begin. Er komen een hoop nieuwe mogelijkheden op je pad, maar daarvoor is het wel belangrijk om actie te ondernemen.
ADD bij kinderen
Kinderen zijn snel afgeleid. Dat is heel normaal. Hun hersenen zijn bovendien nog niet helemaal ontwikkeld, waardoor ze moeite hebben met organiseren. Het kan daarom lastig zijn om de diagnose ADD bij kinderen te stellen.
Bij kinderen boven de vijf jaar, is ADD wel op te sporen. In principe gelden bij kinderen dezelfde symptomen als bij volwassenen. Specialisten letten daarbij vooral op de ernst van de symptomen in vergelijking met kinderen van dezelfde leeftijd.
Vragen die daarbij kunnen spelen zijn:
- Staan de symptomen het functioneren in de weg? Bijvoorbeeld prestaties op school of aandacht bij het sporten?
- Zijn de symptomen langdurig aanwezig, overdreven aanwezig en overheersen ze het gedrag?
- Komen deze symptomen vaker voor dan de symptomen die mensen van dezelfde leeftijd hebben?
- Zijn de symptomen steeds aanwezig en niet gebonden aan een specifieke situatie?
Wanneer een kind altijd snel afgeleid is voor een lange periode (vaak maanden), kan dat een teken zijn dat er misschien ADD speelt. Vooral als het de schoolprestaties in de weg staat.
Medicatie bij ADD
Bij jezelf de diagnose ADD stellen is niet alleen heel moeilijk, maar ook vrij nutteloos. Om behandeling of medicatie te krijgen, moet er toch altijd een diagnose van een psycholoog zijn.
Wanneer je last hebt van ADD-klachten, kun je een medicijn gebruiken om de symptomen te verlichten. Belangrijk is wel dat je dit medicijn dan blijft nemen. ADD is namelijk niet te genezen. Als je weer stopt, zullen de symptomen al snel weer terug zijn.
Als je met een gespecialiseerde ADD behandelaar werkt, zal deze je ook kunnen begeleiden in de zoektocht naar een goed medicijn. De effecten van de medicatie zullen dan vaak een onderdeel zijn van de behandeling.
Therapie bij ADD
Het is goed om te beseffen dat therapie of ADD-coaching je ADD niet geneest. Therapie is vooral bedoeld om ervoor te zorgen dat je kunt omgaan met de symptomen. Denk daarbij aan:
Diagnose
Dit is misschien wel de belangrijkste taak van een psycholoog. Vaststellen of je nu echt last hebt van ADD, of dat er iets anders speelt. Hierbij is het natuurlijk ook van groot belang om onderscheid te maken tussen ADD en ADHD.
Medicatie
De meeste therapeuten kunnen je geen medicijnen voorschrijven. Ze kunnen je wel begeleiden bij het kiezen van de juiste soort en de juiste hoeveelheid.
Structuur
Later gaan we dieper in op de leefregels voor mensen met ADD.
Voeding en beweging
Je gaat je over het algemeen beter voelen bij een gezond leefpatroon, dat bestaat uit voldoende lichaamsbeweging en gezonde voeding. Een leefstijl therapeut of coach kan je hierbij helpen.
Een behandeling van ADD zal over het algemeen niet heel lang duren. Je krijgt begeleiding bij het toepassen van nieuwe (leefstijl)gewoonten. Veel mensen pakken dat snel op.
Praktische tips voor mensen met ADD
Ik heb veel inspiratie gehaald uit het boek Opgeruimd leven met ADHD. Dit is een boek geschreven door een ADD-onderzoeker en een professioneel opruimcoach, dat veel gebruikt wordt in de behandeling van mensen met ADD.
Het leven kan behoorlijk verwarrend zijn met deze aandoening. Je vergeet afspraken met mensen, raakt dingen kwijt en hebt er moeite mee om structuur aan te brengen in je leven. Daardoor zijn je financiën vaak niet op orde. Ook kost het je veel moeite om een baan te vinden die echt bij jou past.
Ik geef je daarom tips op drie gebieden:
1. Strategieën
Bij mensen met ADD zien we vaak een ‘alles of niets’ houding. Of ze maken niets schoon, of ze alfabetiseren de boekenkast terwijl ze ook op kleur sorteren.
Gestructureerd werken is moeilijk voor iemand met ADD. Opruimstrategieën die zich daarop richten, werken daarom ook niet. Strategieën die je wel ondersteunen, zijn bijvoorbeeld:
- Een spelletje maken van het opruimen. Zet een muziekje op, dans of maak schoon tijdens een telefoongesprek.
- Doe taken op het moment dat je er zin in hebt.
- Breek je taken op in kleine dagelijkse doelen. Maak daarbij gebruik van een afvinklijstje.
- Doe éen taak en maak dat af. Probeer niet alles tegelijkertijd te doen. Dan wordt die berg alleen maar groter.
- Doe ook eens wat dingen niet. Je enthousiasme is waarschijnlijk veel groter dan je kracht om dingen voor elkaar te krijgen.
- Denk als een sprinter, niet als een marathonrenner. Het hele huis ineens opruimen is waarschijnlijk teveel gevraagd. Maar als je elke dag wat doet, kom je ook een heel eind.
2. Steun
Mensen met ADD kunnen bepaalde dingen minder goed. Gebruik vooral je vrienden, familie en gezin om je te helpen bij het organiseren van je leven. Wees niet bang om te vragen om hulp.
Vind je dit moeilijk? Dan kunnen de volgende stappen je helpen:
- Vertel mensen dat je ADD hebt en welke effecten dat heeft op je leven. Gebruik het niet als excuus, maar wel als verklaring om daarna te zoeken naar een oplossing.
- Zoek verschillende mensen om je te helpen. Bijvoorbeeld iemand die je helpt met je financiën en iemand anders die helpt met schoonmaken. Vraag ook of ze dit willen.
- Wees niet bang om professionele hulp te zoeken. Een coach of therapeut is vaak erg handig.
- Niet iedereen begrijpt ADD even goed. Daarom zijn sommige mensen uit je omgeving niet geschikt om je te helpen. Wees dan ook niet terughoudend om een andere ondersteuner te zoeken.
3. Structuur
Voor iemand met ADD zijn routines nodig. Dit betekent steeds hetzelfde doen op dezelfde tijd. Belangrijk is om vooral niet alles tegelijk te doen. Wat dus nogal vaak gebeurt.
Met de volgende tips krijg je meer structuur:
- Bouw reminders in. Van briefjes op de koelkast tot herinneringen op je telefoon. Verander deze reminders regelmatig, zodat ze nieuw blijven en je er niet overheen gaat kijken.
- Het gaat sowieso een keer fout. Probeer het dan gewoon nog een keer. Geef niet op!
- Spreek jezelf bemoedigend toe. Hou je voortgang bij en herinner jezelf eraan wat je al gepresteerd hebt.
De driehoek heeft als basis de structuur en steun. Als je daarin je weg hebt gevonden, kun je gebruik gaan maken van nieuwe strategieën. Door veel op de automatische piloot te doen, zul je minder last hebben van ADD.
Dit zijn tactieken die werken voor alle soorten taken die je in je leven tegenkomt. Of het nu opruimen, je rekeningen betalen of schoonmaken is.
Een nieuwe taak beginnen is makkelijk, maar moeilijk om weer te stoppen. Zorg daarom voor een simpel leven. Dat helpt om het overzicht te bewaren. Kies bijvoorbeeld sporten die je kunt doen wanneer jij er zin in hebt. En waarvoor je niet op een bepaalde tijd aanwezig hoeft te zijn. Een simpel leven zorgt voor een leeg hoofd, en dat is voor ADD’ers prettig werken.
Zoek je begeleiding bij de omgang met je ADD? Overweeg dan om het onderstaande boek van Gabor Mate te lezen. Daarin leer je hoe ADD werkt en wat je kunt doen om er beter mee om te gaan.
Sinds vandaag heb ik (vrouw 35jr) bij een psychiater de diagnose add gekregen. Wat een openbaring!!! Zowat alle kenmerken/symptomen die bij add horen heb ik. Ook ik heb mijzelf altijd anders gevoeld dan anderen, daarbij de concentratieproblemen, chaotisch zijn. Aan alles tegelijk beginnen niets afmaken, dwangmatig denken, maar ook filosofisch, dagdromen, creatief zijn (bv portretschilderen) dus wel een hyper concentratie hebben als het mijn interesseert maar daarbij blind zijn naar alles wat om mij heen gebeurt, perfectionistisch, snel verveeld zijn, mijzelf goed voelen wanneer ik een paar wijntjes op heb. emotioneel betrokken zijn met anderen. slecht kunnen luisteren naar anderen. grote ruimtes met veel mensen ontwijken. snel overprikkeld zijn en dat moeten verwerken etc etc. En ja, bij ons is het erfelijk, mijn vader van 68 en mijn dochter van 4,5 hebben het naar alle waarschijnlijkheid ook. Nu de uitdaging voor ons om er mee om te gaan.
Dit had mijn verhaal kunnen zijn. Exact dát. Ik heb mij altijd anders gedoeld, maar kon mijn vinger er niet op leggen wat het was. Nu maar eens bedenken wat ik ermee kan doen.
Toch fijn om te weten dat ik absoluut niet de enigste ben.. mooi omschreven trouwens ook want dat lukt mij nog steeds niet!
Wow, dit is precies een beschrijving van mijn gevoel! Wat herkenbaar om te lezen en fijn om te zien dat anderen dit ook zo voelen. Ik ben 29 jaar en ben aan het overwegen om mezelf ook eens te gaan laten testen. Merk dat het volwassen worden in het leven en het aanbrengen van structuur allemaal erg moeilijk gaat. Ik gebruik zelf medicatie in de vorm marihuana waardoor ik mezelf wel minder geprikkeld voel maar helaas heeft deze medicatie de overhand gekregen waardoor school/werk er onder is gaan lijden. Hyper concentratie als het me interesseert, maar als het om bijvoorbeeld studie gerelateerde dingen gaat totaal geen focus. Ik ben alleen wat bang dat die medicatie (ritalin oid) ook een bepaald neven effect gaat hebben zoals bv bij medicatie tegen depressie. Heeft iemand hier meer ervaring mee?
Bedankt voor de reactie en ook dit fijne artikel!
ik ben ook 35 en net de diagnose (pas) gekregen. Er vallen zoveel puzzelstukjes op zijn plaats!!! Een feest der herkenning en een verklaring voor al het vast lopen en depressie (Ik ben niet gek!!!!) Alles wat je beschrijft herken ik! Wat fijn dat deze openbaring ons ten dele valt.
Ik heb ook ADD. Wat een ontzettend goed artikel.
Heb er veel aan gehad!
Inderdaad. Heel blij met dit artikel. Nuttige tips, gericht op oplossingen en niet zomaar op wat niet overeenstemt met de norm. Respect voor wat we nodig hebben en lastig vinden.
Respect, dat is het. Een respectvol artikel. Bedankt!
Ik ben in april 2018 gediadnostiseerd met ADHD. Ik ben 56. Aan de ene kant een opluchting, aan de andere kant was ik bang gelabeld te woerden door mijn omgeving, vooral op mijn werk. Aan het begin, Ik durfde het niet te zeggen, nu weten mijn collega’s wat er aan de hand is, ze tonen begrip. Ze begrijpen nu waarom ik moeilijk kon ommgaan met cijfers, organiseren, roosters. Ik dacht dat ik stom was. Ik heb daaroor een slecht zelfbeeld. Ik ben bezig om mijn zelfbeeld te verbeteren met CGT, meditatie, zelf help boeken over positief denken te lezen. Ik ben gestopt met concerta, ik heb het 5 maanden geslikt, had niet echt het gevoel dat mijn concentratie beter werd. Wel was ik minder impulsief, iets rustiger, ik merkte dat ik minder snel boos werd, wat zijn jullie ervaringen met a)medicatie, b) CGT, c) stoppen met medicatie? Na een maand stoppen mett de medicatie begin ik ontrustig te voelen een heb ik iets meer chaos in mijn hoofd maar valt tot nu toe nog mee. Graag lees ik jullie ervaringen!
Dag Elena,
Bedankt voor je bericht. Vooral met meditatie hebben we goede ervaringen. Ik ben er van overtuigd dat je de geest kunt trainen om zich beter te concentreren.
Verder horen we van clienten dat het de moeite waard is om te experimenteren met verschillende soorten medicatie. Soms doet het ene medicijn weinig terwijl het andere juist een sterk effect heeft. Het kan de moeite waard zijn om een aantal te proberen. Vaak weet je binnen een maand al wat het ongeveeer doet voor je.
Succes!
groeten,
Robert
Ik ben een vrouw van 30 die net de diagnose heeft gekregen. Wel even heftig maar werd zo onzeker van altijd die kortsluiting in mijn hoofd en die alles of niets houding is heel herkenbaar. … Wou dat ik dit eerder had geweten zoveel problemen in mijn jeugd gehad boze leraren en ouders omdat ik niet “normaal” ben. Nooit toe kunnen zetten aan een studie waardoor ik nu onder mijn niveau werk wat ook weer de nodige frustraties oplevert.
Ik ben 46 jaar oud (man) en onlangs ook een diagnose gekregen van ADD. Alle omschreven ‘symptomen’ heb ik ook, sommige niet zo sterk aanwezig als andere. Voornamelijk de emotionele uitspattingen en medeleven van anderen, slechte concentratie, niets kunnen afmaken, creatief (fotografie). Ook schuur ik enorm tegen een burn-out aan, iets wat blijkbaar ook vaker voorkomt bij ADD’ers.
Misschien kan Robert Haringsma me op onderstaande antwoord op geven:
Ik ben een liefhebber van extreme muziek, denk metal en dan in de meest experimentele en psychedelische hoek.
In hoeverre is het beluisteren van deze muziek aan te raden voor mensen met ADD? Is het nadelig of….
Dag JvH,
Lijkt me op zich geen probleem die muziek. Alleen als je zelf merkt dat je er opgefokt van raakt, kun je beter even wat anders luisteren.
Succes!
Dank je wel Robert voor je reactie.
Ik merk er zelf niet zo veel van, maar kon me voorstellen dat bijvoorbeeld dissonante muziek niet goed is voor de balans in je hoofd.
Ook had ik gelezen over Binaural Beats, maar hoor daar ook erg tegenstrijdige verhalen over.
Wat vind jij daarvan?
Er is nog niet zoveel onderzoek naar Binaural Beats, dus dan kan ik er ook weinig van zeggen. Ik zou het gewoon eens proberen denk ik en kijken wat het doet.
Hoi JvH,
Zelf heb ik vorig jaar op 32 jarige leeftijd de diagnose ADD gekregen.
Ben nu in herstel van een depressie en heb verschillende therapieën gevolgd.
Waaronder ook groepstherapie en iets wat we daar allemaal wel gemeen hadden was idd het stukje burn-out en stemmingsklachten.
Wat betreft je vraag over de muziek; ik ben zelf ook een liefhebber van metal, hoe harder hoe beter.
Uit eigen ervaring vind ik de prikkels die ik uit muziek haal juist positief.
Als ik ergens kwaad om ben of juist emotioneel heb ik erg veel steun aan de muziek.
Ook kan het me juist energie geven om dingen op te pakken (huishouden, in de tuin werken etc).
Dus zolang je er geen negatieve ervaringen aan over houd of het je belemmerd zou ik me geen zorgen maken!
Hallo Mark en JHV
Maurice hier, 47 jaar en afgelopen jaar de ADD diagnose gekregen na een turbulent leven met burn-out en afgelopen jaar een hart aanval…probeer ik ook mijn weg te vinden en ook ik merk dat de muziek voor mij erg belangrijk is, een soort van meditatie…ik ben vooral van de contemporary (moderne) jazz…als ik rotklussen moet doen zoals op werk de administratieve taken dan zet ik de muziek ook op. Ik kan echt niet zonder….mijn zoon van 17 heeft waarschijnlijk ADHD en op school met zijn schoolwerk vaak ook koptelefoon op. Op school weten ze dat inmiddels ook en houden er rekening mee
Ik heb zelf ook ADD en metal was een openbaring voor me. Ik luister daarnaast ook naar jazz – ook soms heel ‘chaotisch’ volgens sommigen, bvb experimentele jazz – en klassiek. Muziek vult mijn stemming aan, kanaliseert mijn hoofd, brengt rust. Gewone radio, dagelijkse pop, maakt me dan weer heel zenuwachtig. Het lijkt wel of eenvoudige, voor de hand liggende muziek gewoon te eenvoudig is. Het frustreert me enorm. Dat doet metal nagenoeg nooit.
Muziek heeft bijna evenveel effect als wanneer ik beeldend aan het werk ga, iets maak dus. Van een kamer vol verf, klei, texturen en honderden materialen die door anderen rommel worden genoemd, word ik ook volledig rustig. Alsof het me kanaliseert. En liefst ga ik ook hier groot en stevig aan het werk. Grote constructies lassen bevoordeeld. Zalig. Zeker met metal in de achtergrond, en dat mag, afhankelijk van de moment, zeer ‘extreem’ zijn. Pure ontspanning.
Nog een tip van wat voor mij werkt om een gesprek veel beter te volgen of bvb een vergadering: ik vouw kleine bootjes terwijl ik luister. Ik kan ze blindelings maken, mijn vingers zijn bezig en mijn hoofd eveneens op een onbelangrijk zijspoor, waardoor ik de rest van mijn aandacht veel gemakkelijker op het belangrijke of saaie kan richten. Voor mij is het dus bootjes vouwen, maar een eenvoudige repetitieve activiteit lijkt te helpen.
Ik dacht altijd dat ik hoog sensitief was. Mijn dochter (ADHD) studeert criminologie en wist mij te vertellen dat alleen hoog sensitief niet bestond. daar moest een andere diagnose bij horen.
“Je hebt gewoon ADD mam.’zei ze.
Toen heb ik een boekje “verdwalen in een hoofd vol prikkels”gekocht en daar viel alles op zijn plek.
Constant druk in het hoofd. drie keer een rondje lopen in de keuken om eindelijk een bakje koffie te krijgen.
Pas gaan schoonmaken als je echt een laag stof ziet liggen.
In juni heb ik een afspraak met iemand en ik hoop dat ik medicijnen kan krijgen die mij rustiger maken in mijn hoofd en vooral netter dingen laat afwerken. Ik heb nl een trimsalon en ik zie nog wel eens een klit of plukje haar over het hoofd omdat ik niet gestructureerd werk. Als mensen daarover klagen kan ik daar nachten van wakker liggen.
Ik herken me ook helemaal in bovenstaand verhaal (ben een vrouw van 40), behalve w.b. het luisteren. Wat ik zelf erg moeilijk vind is dat ik onder mijn niveau functioneer. Omdat ik een wat tragere informatieverwerking heb en het lastig vind om mezelf duidelijk te verwoorden, kom ik altijd zoveel dommer over. Erg frustrerend! Van binnen voel ik me echt een ander mens. Ik snap veel, pik ook veel op (ben gevoelig) en kan goed verbanden leggen, maar ik onthoud totaal geen feiten. Als ik ga praten wordt het een vaag verhaal en word ik raar aangekeken.
Daarnaast heb ik veel moeite als moeder. Mijn man heeft de diagnose ASS en we zijn beiden erg gevoelig (op eigen manier). Je kan wel raden hoe onze kinderen zijn… heel gevoelig en met flinke trekken van ASS en ADD. Ze hebben dus duidelijkheid en structuur nodig en zijn errug traag. (slecht bereikbaar). Oudste hebben we laten testen, kwam niks bijzonders uit (afgezien van hoog IQ, maar dat is op zichzelf geen probleem). Voel me heel vaak niet begrepen. We komen alle vier ‘normaal’ over, maar het is elke dag een worsteling om de dag enigszins positief door te komen. Wil ook op zoek naar een forum voor ouders van gezinnen met ADD/ASS kinderen. Lijkt me fijn om wat herkenning te vinden. Dus tips welkom. 🙂
Het eerste gedeelte is erg herkenbaar (heb niet de diagnose add maar vermoed het soms). Ik kom denk ik dommer over dan ik ben omdat ik me vaag verwoord in snelle situaties en dingen vooral in de grote lijn onthoud. Mijn vriend en ik noemen mij voor de grap een abstracte denker :). We vullen elkaar goed aan. Fijn om deze herkenning te horen.
Ik herken me hier ook enorm in. Inderdaad een trage informatieverwerking waardoor het leven heel wat lastiger is. Bij mij is er geen diagnose gesteld geweest, maar ben ik wel van plan om te doen want ik weet 100% zeker dat ik add heb. Ik ben ook wat vergeetachtig en kan gesprekken niet zo geconcentreerd volgen. Als ik praat dan kan ik het verhaal inderdaad niet zo goed opbouwen doordat ik feiten niet goed kan onthouden en dus het inderdaad een vaag verhaal wordt. Is niet fijn om te zien hoe andere daardoor je raar aankijken of je dommer overkomt. Ik ben nu 25 jaar en heb echter wel al een paar van de tips zelf gevonden. Soms lijkt het zoveel om te onthouden en elke dag aan te denken dat in soms het overzicht verlies. Nu eet ik gezonder en dan merk ik inderdaad dat met ook genoeg beweging ik me beter voel. Studeren aan de hogeschool ging helemaal niet goed, op het werk laat ik me iets minder afleiden. Structuur is enorm belangrijk bij me maar op eigen houtje alles zelf doen is moeilijk. Het is met vallen en opstaan maar met kleine stapjes geraken we ver. Ik ben best trots op wat ik totnutoe verwezelijkt heb. Het leven gaat niet altijd van een leien dakje en al zeker niet met add. Er veel over lezen en een bepaald systeem vinden voor jezelf helpt enorm, ondervind ik. Ik wens iedereen enorm veel succes met elk z’n eigen proces. We hebben misschien add maar ons leven hoeft daarom niet minder mooi te zijn!
‘Afgezien van hoog IQ, maar dat is op zichzelf geen probleem’ zeg je over één van je kinderen. Daar pas je best mee op. Een hoog IQ kan weldegelijk een probleem zijn, zeker met trekken van ADD of ASS. Ik heb zelf ADD en ben hoogbegaafd en ik heb me vaak enorm dom gevoeld. Nog steeds regelmatig eigenlijk, wat ik ondertussen ook weer kan rationaliseren. Heb zelfs mijn IQ laten testen toen ik aan de universiteit dacht dat ik er gewoon te dom voor was. ADD en een hoog IQ is een zeer frustrerende combinatie.
Leren omgaan met een hoog IQ is even moeilijk en vraagt soms evenveel begeleiding als leren omgaan met ADD.
Na meerdere keren uit gevallen te zijn op het werk met burn out/depressie klachten heb ik gekozen om te laten onderzoeken of er meer aan de hand zou kunnen zijn, dit omdat beide ouders een vorm van autisme hebben (ppd-nos en Asperger). Na vele gesprekken en vragenlijsten heb ik gister te horen gekregen dat o.a. de diagnose ADD is vastgesteld. Dit is een enorme opluchting aangezien ik op het werk nog steeds moet blijven re-integreren wat voor mijn gevoel eigenlijk te veel gevraagd is van mijn lichaam, ik doe het wel maar het resultaat?.. iedere zoveel weken val ik keihard terug. Zonder enig begrip van werkgever en Bedrijfsarts want zonder diagnose doen ze niks behalve pushen. Nu kan ik het zelf eindelijk een plek geven, ermee leren omgaan en hopelijk een gepaste oplossing vinden met werk, want fulltime werken en voor mijn huis zorgen + daarnaast gewoon een leven hebben was allemaal veel te veel. Ik herken me zo in alles wat ik hier terug lees. Ik ben bijna 29 en veel mensen begrijpen het niet want, zoiets hadden ze dan toch wel veel eerder gemerkt… en weten ze toch al op jonge leeftijd.
Ik ben blij om te lezen dat er veel meer mensen zijn die het meemaken en begrijpen. Bedankt!
Ik heb het vandaag te horen gekregen. Niet officieel maar de psycholoog en de gene die mij “ontspannings oefeningen probeert te leren” dachten beide het zelfde en hebben het mij daarom verteld. En ik ben 28 en zit ook 7 maanden thuis met een burnout. Ik zit nu op internet te lezen en alles klopt wel met mijn ervaringen. Nu maar is gaan kijken wat de volgende stap is…..
Ik ben 28 en weet het zinds gisteren. Ik zit nu 7 maanden thuis met een burnout en tot nu toe zijn er geen behandelingen die aanslaan. Hoe wie of wat weet ik ook nog niet. Maar ik kan je zeggen dat je niet de enige bent. Mij traject moet ik nog starten. Maandag informatie inwinnen bij de huis arts. Ik zie het allemaal wel. Snap alleen niet hoe het 27 jaar goed gaat en dan ineens niet meer…. Vind wel ergens een geruststelling dat ik ook niet de enige ben. Ik vind dit een mooi artiekel, ik lees dit als leek en het is best verhelderende. Ik hou jullie op de hoogte
“Ik ben bijna 29 en veel mensen begrijpen het niet want, zoiets hadden ze dan toch wel veel eerder gemerkt… en weten ze toch al op jonge leeftijd.” Dat is juist het punt met ADD, het zit in je hoofd..doordat je niet hyperactief bent, valt het minder snel op. Ik heb ook ADD, maar weinig mensen om me heen weten het, bang voor een label, maar daardoor sta ik er ook wel erg alleen voor. Kanp van mensen die er open over kunnen zijn. Fijn om hier de ervaringsverhalen te lezen.
Het leven is een puzzel..ik ben nu 37 en nog aldoor aan het uitvogelen hoe ik in elkaar zit en daar een duidelijk beeld van maken. Want over een paar weken ben ik dat weer vergeten en moet ik het wiel weer opnieuw uitvinden. 😉
ADD heeft zeker z’n leuke dingen maar is bij tijden ook wel erg pittig. Sterkte allemaal! Fijn dat er tegenwoordig zoveel hulp is. 🙂
Alsof ik dit zelf heb geschreven
Ik weet nu sinds 15 mei dat ik waarschijnlijk ADD heb volgens de psycholoog is het goed te behandelen met medicijnen .nu ben ik geen pillenslikker maar wil graag van mijn burn-out af waar ik al anderhalf jaar mee rond loop .ik zit nu in een 2strijd en jullie weten dat ADDers verschrikkelijk kunnen twijfelen.( dit is een van mijn symptomen) 5 juni heb ik een afspraak met een psychiater dus heb ik nog even de tijd om over na te denken .
Dank voor de uitleg.
Bij mij heeft in het leven vooral angst (dwangmatigheid, onzekerheid, perfectionisme) op de voorgrond gestaan.
Toch vraag ik me regelmatig af of ik add zou hebben, vanwege dromerigheid, constante gedachtestroom, anders voelen, hoofd en bijzaken moeilijk kunnen onderscheiden (wordt snel een ‘brij’ die ik dan niet meer overzie), me actief inspannen om aandacht naar buiten te sturen in gesprekken, snel schrikken van geluiden, enorm geïnspireerd kunnen raken, niet zo doortastend zijn, vooral niet in ad hoc situaties en eindeloos genuanceerd zijn (of juist snel iets onduidelijks zeggen).
Maar… toch heb ik mijn leven altijd aardig op orde gehad wat betreft sociale contacten, school, werk in de zin van geen doublures, als kind al opruimerig, veel vriendschappen op lange termijn gehouden, huishouden op orde. Dit kost me wel moeite en ik heb het enorm nodig de boel te controleren omdat ik dan rust heb (itt mijn hoofd).
Sorry voor het lange verhaal, maar.. Is dit herkenbaar? Of moet je met add per se ‘de boel niet op orde hebben’? Ik ben benieuwd.
Dank voor het lezen!
Daar is moeilijk een eenduidige antwoord op te geven. Het is de moeite waard om je eens te laten checken als je vermoed dat dit kan spelen.
Beste Anoniem van 23 mei. Ik lees deze site ook voor het eerst, op zoek naar verklaringen voor het vastlopen. Ik herken jouw verhaal volkomen. Ik ben ook georganiseerd, maar dat kost mij wel veel tijd en moeite. Ik kan het ook alleen zijn op een paar punten dus met een bepaalde focus en geestdrift, en kan dus daarin dan ook in korte tijd heel productief zijn. Nu zit ik weer helemaal klem. Er zijn op mijn werk zó veel zaken die om overzicht en actie vragen (het moet snel en doortastend) dat de brij van alllemaal details in mijn hoofd overloopt. En dan die hang naar perfectionisme die mijn constante onzekerheid onder controle moet houden…. het is niet meer te doen. Aan partners en kinderen wilde ik in mijn leven niet eens beginnen, dan zou ik helemaal verlammen. Lange vriendschappen heb ik ook. Maar mijn vrienden weten hoe ik ben en vergeven mij mijn vergeetachtigheid, zij weten toch wel dat ik van hen hou :-). Hoe ik mij staande moet houden op mijn werk is een ander verhaal…
Ik start binnenkort maar bij de huisarts, en dan verder een traject in denk ik. Veel succes iedereen met ieder zijn eigen tocht, het zal vast inzicht en dan ook wat verlichting geven.
oh zo herkenbaar!! ik heb nooit aan ADD gedacht tot ik onlangs in therapie ging, voor angst en piekeren. Mijn broer heeft ook een AD(H)D achtig beeld dus ik vermoed dat er een erfelijkheid in onze familie zit. Ben alleen ook huiverig om dit aan te spreken, want ook al heb je dan misschien uiteindelijk een ‘label’, alle uitdagingen worden er niet minder van. Maar misschien is er dan wel gerichter hulp te zoeken. Ik word nu zo moe van mezelf….
Ik zit dit gewoon met tranen in mijn ogen te lezen terwijl ik al de HELE dag achter mijn bureau zit omdat ik dingen voor mijn werk wil afmaken.. ik dacht altijd dat ik puur incompetent was dat het me zoveel moeite kost om dingen af te maken. Dat ik gewoon een waardeloze werkhouding en dito mentaliteit had.. mijn hoofd is net een paardenbloem in bloei waar de wind vat op heeft gekregen. Elke gedachte gaat als een vogel die wil ontsnappen alle kanten op en vliegt stuk tegen mijn schedeldak…
Ik ga nu iets lekkers pakken, mezelf even knuffelen en hopen dat het me nu lukt om te beginnen en door te gaan..
Deze week maar naar de huisarts.
“mijn hoofd is net een paardenbloem in bloei waar de wind vat op heeft gekregen.”
Wat een prachtige zin Paula!
Ik ben net 50 en bijna klaar met een uitgebreid psychologisch onderzoek. De antwoorden die, mijn ouders, mijn geliefde en ikzelf gaven op gerichte vragen tijdens het onderzoek; en de uitgebreide vragenlijsten samen met de herinneringen die al die vragen losmaakten over mijn jeugd, adolescentie en volwassen bestaan; alles valt nu op zijn plaats.
Ik moet de uiteindelijke diagnose nog krijgen maar voor mij (en mijn partner) is het wel duidelijk. Bizar, hoe zoveel details, die ik als kenmerken van mijn unieke persoonlijkheid zag, bij ADD blijken te horen.
Ik kan terug kijken op een rijk leven, waarin ik, ondanks alle aan ADD gerelateerde problemen en barrières, best heel succesvol ben geworden. Ik hoop de komende tijd met, deze opgedane kennis over mijzelf, meer vrede en geluk te vinden door te blijven werken aan mijzelf en rekening te houden met mijn ‘gebruiksaanwijzing’. Ik heb van kind af aan schrijver willen worden. Dat is, om voor de hand liggende beperkingen, nooit succesvol geworden. Maar ik ben zelf best tevreden over de gedichten, haiku’s en waka’s die ik veelvuldig schrijf. Jouw zin beschrijft voor mij, uiterst poëtisch, wat ADD is en hoe dat voor mij voelt. Dat beeld neem ik mee, ga ik vast zelf gebruiken. Uiteraard met bronvermelding.
Ik heb sinds een paar weken de diagnose add. Veel dingen vallen op zn plek. Choatisch zijn, snel afgeleid zijn en vooral moeilijk echt kunnen luisteren naar anderen zijn dingen waar ik veel last van heb. Vind het nu ook wel lastig om te beslissen of ik medicatie wil gaan gebruiken. Gebruik sinds 5 maanden LTO3, een homeopatisch middel. Lijkt wel iets effect te hebben, maar echt voor langere tijd naar iemand luisteren lukt me nog steeds niet. Iemand ervaring met LTO3? Zou Ritalin, Concerta of Dexamfetamine meer effect hebben op het langere tijd aandacht hebben om echt naar iemand te kunnen luisteren? Heeft iemand ervaring met beide (homeopathisch en bijv dexamfetamine)
Dag Cynthia,
Er wordt over het algemeen van uitgegaan dat homeopathische middelen geen echte werking hebben. De andere medicijnen zullen dus zeker meer effect sorteren.
Met vriendelijke groet,
Robert Haringsma
Ik weet sinds 3 jaar dat ik add heb. Ben nu 31. Opluchting te weten waar alles vandaan kwam. Wat ik voelde (heel sterk inlevingsvermogen/prikkels), waarom ik iets deed of juist niet deed, altijd drukte in m’n hoofd, het hak op de tak, vergeetachtigheid noem maar op.
Er kwam een moment waarop ik in de stoel zat thuis en me afvroeg: is het eigenlijk wel normaal dat ik constant aan het denken ben? En toen vooral piekeren en angst. Na een tip van iemand een balletje opgegooid bij de psycholoog waar ik liep vanwege de angststoornis ect.. Na onderzoek dus definitief add.
Sinds 1.5 jaar heb ik een relatie. Beide hebben wij in onze jeugd veel meegemaakt en in onze relatie hebben wij het moeilijk. Beide hulp gehad maar niet genoeg. Hij veel onderdrukte emoties en woedebuien en moeite dit te beheersen, ik juist moeite om gevoelens te uiten en communiceren. We voelen ons beide niet gehoord en begrepen door elkaar. We hebben het wel eens gehad over relatietherapie, maar ik denk dat we beter af zijn om beide individueel aan onze trauma’s te werken, en uiteindelijk samen.
Reden dat ik dit vertel is omdat je weinig persoonlijke verhalen leest over de invloed van add op een relatie, in combinatie met een trauma, en in ons geval zelfs beide. Misschien volgt er advies en hopelijk wat ervaringsverhalen.
Wouw bedankt voor je bericht!
“Hij veel onderdrukte emoties en woedebuien en moeite dit te beheersen, ik juist moeite om gevoelens te uiten en communiceren. We voelen ons beide niet gehoord en begrepen door elkaar.”
Wij hebben hebben precies dezelfde situatie (ik de man), het voelt zo fijn om dit voor het eerst ergens te lezen.
Als er een discusie over iets kleins begint zijn jullie verhalen/belevenis (de manier waarop het gesprek verloopt/plaatsgevonden) ook verschillend van elkaar. Wat weer tot irritatie lijdt bij beide partijen?
Dag, dit speelt niet alleen bij mensen met ADD, maar is eigenlijk een algemeen probleem in relatietherapie. Lees ons stuk daar ook eens over: https://www.depsycholoog.nl/relatietherapie
de laatste tip die u vertelde (“Kies bijvoorbeeld sporten die je kunt doen wanneer jij er zin in hebt.”) werkt voor sommige ADD’ers juist averechts. ik heb zelf ook ADD, en ik kan me voorstellen dat dit het leven juist minder simpel maakt. ik moet ineens na gaan denken over wanneer ik ga sporten en dan word het hoofd weer een rommeltje. een sport die bijvoorbeeld elke zaterdag ochtend plaatsvind zorgt voor regelmaat en daarmee rust.
Maar ach, iedere ADD’er is dan ook anders 🙂